Stel je voor: U staat met het schort om in de keuken, de piepers kunnen worden afgegoten, of, er hoeft alleen nog een klontje boter bij de bulgur. De kinderen zijn allemaal binnen en aan tafel, man-lief is er en ziet er hongerig uit. De kaarsjes zijn aan, elke dag is immers bijzonder.

Dan gaat de voordeurbel. De leerkracht van uw jongste kind: ik móet u even spreken en ze steekt van wal. Tegenstribbelen is er niet bij, ze ziet het schort wel, maar móet u echt even spreken. Nu. Ze wordt meegenomen naar de keuken zodat u de aardappelen in het oog kunt houden. Plots staat ook de meester van uw middelste in de keuken, uw deur staat tenslotte altijd open. Deze móet u ook even spreken en doet dat dan ook dwars door het andere gesprek heen. De piepers koken droog, u ruikt het. In de kamer worden de kinderen ongeduldig. De oudste haalt zijn vinger steeds door het kaarsvlammetje heen en daagt de beide anderen uit. De derde leerkracht is inmiddels ook gearriveerd: Hij móet u even spreken. U probeert uw aandacht te verdelen tussen leerkrachten, keuken en de eettafel. Man-lief ziet er niet meer zo uit. Hij heeft echt trek. De leerkrachten trekken aan uw schort en eisen uw aandacht. De schroeilucht wordt intens. Er valt een kaarsje om..

Brrrr.

“Kunt u misschien na het eten terugkomen”, vraagt u. Dan kan ik beter tijd voor u maken. Heb ik alle aandacht. “Dat kan meteen na het eten, dan praten we tijdens de vaat en pakt u gewoon ook een theedoek”.

Laten we het weer omdraaien.
Leerkrachten hebben na lestijd meer mogelijkheden en aandacht voor u, dan voordat de school begint. Als het kan, vragen zij u om na school uw verhaal te doen. En och, wellicht pakt u dan ook een stof- of vaatdoek. Als het niet echt heel dringend is, draai (het) dan om.