Of je nu op dit moment kind bent of dat je dat vroeger was: Je kwam er vaak. Je mocht (of je moest) met je ouders eens in de zoveel tijd mee om te gaan stad-ten. Een zaterdag zoeken naar nieuwe kleren. In deze grootste winkel van de stad hing er veel van. Er was altijd wel iets bij dat goed – bij jou – past.

Hier kocht je je speelgoed, of maakte je jouw verlanglijstjes. Later shopte je ook hier op de “schoolcampus” voor een spannende brugklasuitrusting. Aan je voorbereiding zou het niet liggen.

Een hele zaterdag is lang. Ook al was je voordat je van huis ging nog geweest: Hier kon je – op de 2e verdieping achter in – even naar het toilet gaan. Je ouders mopperden wel, maar ze gingen zelf ook.

Als ouder kocht je er zelf ook graag, en kon je het gezin voor een redelijke prijs trakteren op een ongelooflijk lekkere lunch met riant belegde broodjes, versgeperst exotisch sap. Even uitpuffen van de drukte die het sjouwen met tassen en passen op kinderen met zich meebrengt. Of gewoon even bijkletsen met vriendinnen.

Als leerkracht ben je ook kind geweest, en vaak ook ouder. Je hebt hier vaak spullen uitgezocht die je op school en in de klas kunt gebruiken. Soms voor de kerst, vaak voor het knutselen of het decoreren van de ruimten.

Samen zijn we dan ook verbaasd en geschokt. Verdrietig en droef dat het plots ophoudt. Dat er zoveel mensen ondanks de kwaliteit die ze leveren, toch op straat staan. Dat niets vanzelfsprekend is. Dat die groots(t)e winkels spookhuizen worden.

Heel vroeger heette het Warenhuis de Zon. Het is er nu nacht. En ook de aapjes van de bimbobox halverwege de trap zullen ons nooit meer in vervoering brengen.
De wereld gaat gewoon door. En toch: omdat ouders, leerlingen en leerkrachten zoveel dezelfde gevoelens hebben bij het sluiten bij V&D, lijkt het ons goed om de wereld even stil te zetten. Om er even bij stil te staan. Samen.